Przedwczoraj dobry Bóg wczesnym rankiem powołał do wieczności ks. kard. Stanisława Nagiego, sercanina. W tym roku minęłoby 10 lat od nadania mu godności kardynalskiej przez jego przyjaciela – bł. Jana Pawła II. Droga po kardynalski biret wiedzie przez wawelskie wzgórze, gdzie 13 października 2003 roku przyjmuje on święcenia biskupie z rąk kard. Franciszka Macharskiego. Tydzień później w Rzymie uczestniczy w konsystorzu, w czasie którego otrzymuje biret i pierścień kardynalski z rąk Jana Pawła II. Za swoją kardynalską dewizę przyjmuje słowa: In Te Cor Jesu speravi – „W Tobie, o Serce Jezusa, mą ufność złożyłem”.
Bez wątpienia uważany jest za jednego z najlepszych znawców nauczania papieskiego. Poznaje bowiem Karola Wojtyłę już w pierwszych latach jego kapłaństwa, a potem współpracuje z nim jako biskupem, kardynałem, a wreszcie papieżem. Dojeżdżają razem pociągiem z wykładami z Krakowa na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Wspólnie wyjeżdżają na narty i górskie wędrówki.
Z okazji 80. rocznicy urodzin Jan Paweł II w specjalnym liście pisze: „Twoja życzliwość, mądre słowo zdradzające nie tylko naukową kompetencję, ale również wielką życiową mądrość, jak też przykład kapłańskiego zaangażowania w życie Kościoła i troski o duchowe dobro każdego człowieka, a zwłaszcza Twoja modlitwa zawsze były dla mnie oparciem i umocnieniem. Bogu dziękuję za dar Twojej obecności i towarzyszenia na drodze mojej kapłańskiej, biskupiej i papieskiej posługi”.
Bóg pozwala mu się urodzić 30 września 1921 roku w Bieruniu Starym. Mając 16 lat wstępuje (w 1937 roku) do Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego, w którym pozostanie do śmierci. W 1945 roku przyjmuje święcenia kapłańskie.
Studiuje na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie przechodzi stopnie kariery akademickiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim: 1952 roku – doktorat, 1968 roku – habilitacja, 1979 roku – profesor nadzwyczajny, 1985 roku – profesor zwyczajny.
Od 1958 roku zostaje pracownikiem naukowo-dydaktycznym KUL-u, a potem długoletnim kierownikiem Katedry Eklezjologii Fundamentalnej i Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej. Jest członkiem Międzynarodowej Komisji ds. Dialogu Ekumenicznego Katolicko-Luterańskiego oraz Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu, wieloletnim przewodniczącym Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu Polski.
Uczestniczy jako ekspert w pracach dwóch Nadzwyczajnych Synodów Biskupów w Rzymie w 1985 i 1991 roku. W trakcie obrad II Soboru Watykańskiego blisko współpracuje z kard. K. Wojtyłą. W 1987 roku zostaje mianowany członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Jest również przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II przy KUL-u. Wykłada teologię fundamentalną, apologetykę i ekumenizm na Papieskiej Akademii Teologicznej, w wielu seminariach duchownych, m.in. Księży Sercanów w Stadnikach oraz na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.
31 października 2008 roku prezydent RP Lech Kaczyński w uznaniu zasług kardynała dla nauki i kultury polskiej dekoruje go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Rok później, 10 maja 2009 roku, otrzymuje tytuł doktora honoris causa, nadany mu przez rektora i senat Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu.
We wrześniu 2011 roku, obchodząc swoje 90 urodziny, w czasie Eucharystii odprawionej w klasztorze Księży Sercanów przy ul. Saskiej 2 w Krakowie, gdzie mieszkał, wyznaje: „Do powiedzenia mam dwa słowa, w których jest zamknięte to, z czym chcę iść do nieba, ale i na ziemię dzisiaj: przepraszam i dziękuję. Jakże bardzo przepraszam i jakże dziękuję niebu. Jakże bardzo ziemię przepraszam i ziemi dziękuję. Są takie rachunki, które z ziemią nigdy nie da się wyrównać. Myślę tu o tych rachunkach, które stanęły między mną a tymi, którzy stanęli przy mojej chorobie. To jest nie do wypowiedzenia w pojęciu wdzięczności. Wspólnota zakonna stanęła przy mnie zwartym szeregiem”.
Mimo swego wieku kard. Nagy cały czas jest bardzo aktywny, publikując liczne teksty w tygodniku „Niedziela” i dwumiesięczniku „Czas Serca”. Komentuje też ważne wydarzenia z życia Kościoła i Polski. Jego publikacje ukazują się m.in. w wydawnictwie „Dehon” i „Biały Kruk” w Krakowie. Wspiera duszpasterstwo prowadzone przez sercanów, także głosząc słowo do środowiska Duszpasterstwa Przedsiębiorców i Pracodawców „Talent”.
Ksiądz kard. Nagy umiera 5 czerwca 2013 roku o godzinie 6.45 w swoim pokoju w klasztorze Domus Mater w Krakowie już przygotowany do codziennych zajęć.
Papieski różaniec - Kardynał Stanisław Nagy, wspomina spotkanie z bł. Janem Pawłem II
–
08 czerwca 2013
Opublikowany w: Wydarzenia
Przedwczoraj dobry Bóg wczesnym rankiem powołał do wieczności ks. kard. Stanisława Nagiego, sercanina. W tym roku minęłoby 10 lat od nadania mu godności kardynalskiej przez jego przyjaciela – bł. Jana Pawła II. Droga po kardynalski biret wiedzie przez wawelskie wzgórze, gdzie 13 października 2003 roku przyjmuje on święcenia biskupie z rąk kard. Franciszka Macharskiego. Tydzień później w Rzymie uczestniczy w konsystorzu, w czasie którego otrzymuje biret i pierścień kardynalski z rąk Jana Pawła II. Za swoją kardynalską dewizę przyjmuje słowa: In Te Cor Jesu speravi – „W Tobie, o Serce Jezusa, mą ufność złożyłem”.
Bez wątpienia uważany jest za jednego z najlepszych znawców nauczania papieskiego. Poznaje bowiem Karola Wojtyłę już w pierwszych latach jego kapłaństwa, a potem współpracuje z nim jako biskupem, kardynałem, a wreszcie papieżem. Dojeżdżają razem pociągiem z wykładami z Krakowa na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Wspólnie wyjeżdżają na narty i górskie wędrówki.
Z okazji 80. rocznicy urodzin Jan Paweł II w specjalnym liście pisze: „Twoja życzliwość, mądre słowo zdradzające nie tylko naukową kompetencję, ale również wielką życiową mądrość, jak też przykład kapłańskiego zaangażowania w życie Kościoła i troski o duchowe dobro każdego człowieka, a zwłaszcza Twoja modlitwa zawsze były dla mnie oparciem i umocnieniem. Bogu dziękuję za dar Twojej obecności i towarzyszenia na drodze mojej kapłańskiej, biskupiej i papieskiej posługi”.
Bóg pozwala mu się urodzić 30 września 1921 roku w Bieruniu Starym. Mając 16 lat wstępuje (w 1937 roku) do Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego, w którym pozostanie do śmierci. W 1945 roku przyjmuje święcenia kapłańskie.
Studiuje na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie przechodzi stopnie kariery akademickiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim: 1952 roku – doktorat, 1968 roku – habilitacja, 1979 roku – profesor nadzwyczajny, 1985 roku – profesor zwyczajny.
Od 1958 roku zostaje pracownikiem naukowo-dydaktycznym KUL-u, a potem długoletnim kierownikiem Katedry Eklezjologii Fundamentalnej i Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej. Jest członkiem Międzynarodowej Komisji ds. Dialogu Ekumenicznego Katolicko-Luterańskiego oraz Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu, wieloletnim przewodniczącym Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu Polski.
Uczestniczy jako ekspert w pracach dwóch Nadzwyczajnych Synodów Biskupów w Rzymie w 1985 i 1991 roku. W trakcie obrad II Soboru Watykańskiego blisko współpracuje z kard. K. Wojtyłą. W 1987 roku zostaje mianowany członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Jest również przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II przy KUL-u. Wykłada teologię fundamentalną, apologetykę i ekumenizm na Papieskiej Akademii Teologicznej, w wielu seminariach duchownych, m.in. Księży Sercanów w Stadnikach oraz na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu.
31 października 2008 roku prezydent RP Lech Kaczyński w uznaniu zasług kardynała dla nauki i kultury polskiej dekoruje go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Rok później, 10 maja 2009 roku, otrzymuje tytuł doktora honoris causa, nadany mu przez rektora i senat Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu.
We wrześniu 2011 roku, obchodząc swoje 90 urodziny, w czasie Eucharystii odprawionej w klasztorze Księży Sercanów przy ul. Saskiej 2 w Krakowie, gdzie mieszkał, wyznaje: „Do powiedzenia mam dwa słowa, w których jest zamknięte to, z czym chcę iść do nieba, ale i na ziemię dzisiaj: przepraszam i dziękuję. Jakże bardzo przepraszam i jakże dziękuję niebu. Jakże bardzo ziemię przepraszam i ziemi dziękuję. Są takie rachunki, które z ziemią nigdy nie da się wyrównać. Myślę tu o tych rachunkach, które stanęły między mną a tymi, którzy stanęli przy mojej chorobie. To jest nie do wypowiedzenia w pojęciu wdzięczności. Wspólnota zakonna stanęła przy mnie zwartym szeregiem”.
Mimo swego wieku kard. Nagy cały czas jest bardzo aktywny, publikując liczne teksty w tygodniku „Niedziela” i dwumiesięczniku „Czas Serca”. Komentuje też ważne wydarzenia z życia Kościoła i Polski. Jego publikacje ukazują się m.in. w wydawnictwie „Dehon” i „Biały Kruk” w Krakowie. Wspiera duszpasterstwo prowadzone przez sercanów, także głosząc słowo do środowiska Duszpasterstwa Przedsiębiorców i Pracodawców „Talent”.
Ksiądz kard. Nagy umiera 5 czerwca 2013 roku o godzinie 6.45 w swoim pokoju w klasztorze Domus Mater w Krakowie już przygotowany do codziennych zajęć.
