Jak co roku w okolicy wspomnienia św. Kingi przypadającego na 24 lipca odbywa się msza św. na Gołej Górze w parafii Żmiąca. Lokacja Żmiącej jak i Ujanowic miała od początku ścisły związek z działalnością na Ziemi Sądeckiej św. Kingi. Już w roku 1268 Księżna Kinga lokowała na prawie niemieckim wieś Ujanowice. Natomiast Żmiąca położona w dolinie Żmiąckiego Potoku, na północnych stokach Pasma Łososińskiego jako pierwsze świadectwo istnienia Żmiącej daje dokument lokacyjny z roku 1370, w którym klasztor starosądecki nadaje celnikowi klasztornemu Klemensowi, sołectwo we wsi położonej nad potokiem Żmiąca. Długosz w dziele „Liber Beneficiorum” (w roku 1470) wymienia Żmiącą, zarówno jako uposażenie parafii ujanowickiej jak i klasztoru starosądeckiego. Za czasów Długosza w Żmiącej było 5 gospodarzy oraz sołectwo posiadające karczmę i młyn. W tym roku wieś Żmiąca obchodzi 650 rocznicę powstawania. Warto zatem przypomnieć postać naszej Świętej. Św. Kinga urodziła się w 1234 r., była córką króla Węgier Beli IV, została poślubiona przez sandomierskiego księcia Bolesława Wstydliwego. Święta karmiła biedaków, opiekowała się kobietami, które spodziewały się potomstwa, fundowała kościoły, osobiście angażowała się w sprawy sądowe, aby bronić sierot, wdów i ubogich. Wspierała także męża w podejmowaniu trudnych decyzji. W 1257 r. Bolesław Wstydliwy przekazał jej ziemię sądecką wraz z pełnią książęcej władzy. Niezwykłą osobowością wywarła ogromny wpływ na sprawy Małopolski w drugiej połowie XIII wieku. Po otrzymaniu na własność ziemi sądeckiej zajęła się jej administrowaniem. Szczególną troską otaczała Stary Sącz przyczyniając się do jego gospodarczego ożywienia. Głównym dziełem Kingi w tym mieście była fundacja klasztoru. Pomimo iż pod koniec XIII wieku Stary Sącz stracił swe polityczne i gospodarcze znaczenie na rzecz Nowego Sącza, założonego przez Wacława Czeskiego, to posiadając grób i pamiątki po Kindze, zyskał na następne stulecia sławę i znaczenie religijne jako główne centrum jej kultu.
Jedną z wielkich cnót św. Kingi było miłosierdzie wobec biednych i potrzebujących. Niekończące się hojne jałmużny na rzecz kościołów, osób duchownych, a w szczególności Braci Mniejszych oraz rzeszy ubogich świadczą o jej miłości miłosiernej. Szczególną opieką otaczała wdowy i sieroty. Wiele czasu poświęcała chorym, których odwiedzała. Nic ze skarbów, które posiadała, nie zużyła na własne potrzeby. Wyrzekła się bogactwa, przywilejów, książęcej godności, jak również całego szczęścia ziemskiego. Św. Kinga odegrała ogromną rolę nie tylko w dziejach religijnych Polski, lecz również w polityce i kulturze. Z jej osobą związane są liczne zabytki architektury i sztuki, a także bogactwo polskiego folkloru słownego Św. Kinga zmarła 24 lipca 1292 r. W roku 1590 została beatyfikowana przez Papieża Aleksandra VIII a w 1999 r. została kanonizowana przez Jana Pawła II, który przybył do Starego Sącza. Jest patronką Województwa Małopolskiego oraz władz samorządowych.
Źródło: www.stacja7.pl
Opracował: Stefan Hutek
